متی دو در چند سال اخیر پس از ترکیب عناصر ترسناک با علمی تخیلی و درام، و برای تولید فیلم در کشور خود لائوس به عنوان اولین و تنها کارگردان زن و ترسناک، موجی در ژانر وحشت ایجاد کرده است. با فیلم جدیدش راه رفتن طولانی اخیرا منتشر شده است VOD توسط Yellow Veil Pictures، ما این فرصت را پیدا کردیم که با او بنشینیم تا در مورد آخرین شاهکار یک فیلم شگفت انگیز او صحبت کنیم.

راه رفتن طولانی یک درام سفر در زمان است که در آینده نزدیک در روستایی لائوس اتفاق می افتد. یک لاشخور که توانایی دیدن ارواح را دارد متوجه می شود که می تواند در زمان به عقب سفر کند تا زمانی که کودکی مادرش در حال مرگ بر اثر سل بود. او سعی می کند از رنج او و جوان ترش از آسیب دیدن جلوگیری کند، اما متوجه می شود که اعمال او عواقبی در آینده دارد. 

کارگردان دو از اولین فیلمش صدای برجسته ای داشته است چانتالی اولین فیلم لائوسی بود که در جشنواره های معروف فیلم به نمایش درآمد. فیلم بعدی او، عزیزترین خواهر، اولین بار در جشنواره فیلم کن نمایش داده شد و از آن زمان توسط سایت استریم ترسناک Shudder خریداری شد و به طور گسترده‌تری آن را به روی طرفداران ژانر باز کرد. ما باید با دو در مورد جدیدترین فیلم او، و در مورد فیلمسازی شاعرانه، وضعیت بلاک باستر مدرن و آینده نگری آسیایی صحبت کنیم.

بری اسپیلدنر: هی متی من Bri از iHorror هستم. من عاشق فیلم جدید شما هستم و دوست دارم اطلاعاتی در مورد آن از شما بشنوم.

متی دو: همیشه فکر می‌کنم خنده‌دار است وقتی مردم اینطور هستند که شما به عنوان یک فیلمساز چه چیزی را می‌خواهید بیان کنید؟ چه چیزی را دوست دارید بیان کنید؟ خوب، آنچه می خواستم بیان کنم قبلاً روی این صفحه است. وگرنه شاعر یا رمان نویس می شدم، می دانید؟

لیسانس: آره اما به نوعی فکر می کنم فیلمسازی شما کمی شاعرانه است. مثل یک شعر است.

متی دو: خوشحالم که مردم چنین احساسی دارند. چون شاعرانه صفتی است که مردم برای خیلی چیزها از آن استفاده می کنند. اما شعر هنری است که فکر می‌کنم، در این روزگار مدرن، برای مدت‌ها به نوعی ناشناخته بود. آخرین باری که در مورد شعر چیزی شنیدید کی بود؟ در مراسم تحلیف بایدن بود درست است؟ با یک زن جوان زیبا. و این باعث شد شعر دوباره خنک شود. و بنابراین، خوب است که به من شاعر بگویند، زیرا من اکنون به آن فکر می کنم.

لیسانس: در حال حاضر در یک مماس، اما من قطعا می گویم که بسیاری از فیلم ها این جنبه عاطفی خود را از دست داده اند. من احساس می کنم بسیاری از مردم، به ویژه آمریکایی ها، دیگر زیاد نمی خوانند. و قطعاً شعر نمی خوانند. بنابراین دیدن فیلمی که بسیار احساسی است و پشت متن زیادی دارد بسیار تازه است.

متی دو: من فکر می کنم فیلم من برای آن مخاطب عام که شما در مورد آن صحبت می کنید سخت است. من فکر می کنم که این فیلم برای همه نیست. و منظورم این است که طبقه بندی فیلم در حال حاضر دشوار است و همه همیشه سعی می کنند آن را دسته بندی کنند، زیرا اینگونه فیلم ها به بازار عرضه می شوند و به مردم ارائه می شوند، درست است؟ 

بسیاری از اروپایی‌ها هنوز حوصله یک فیلم چالش‌برانگیز را دارند، اما من احساس می‌کنم بسیاری از آمریکایی‌های شمالی مانند، اوه، ترسناک هستند، و آنها تصور می‌کنند که این فیلم خواهد بود. فریاد، یا می شود قتل عام تراس تگزاس تگزاس، یا نوعی فیلم پرش. بعد فیلم من را می بینند که واقعاً دستت را نمی گیرد، توقع زیادی از تماشاگر دارد. و این چیزی است که واقعاً برای من مهم است، زیرا معتقدم تماشاگر باهوش است، انواع فیلم‌هایی را می‌سازم که می‌سازم چون از اینکه با من مثل بچه‌ها رفتار می‌کنند و مثل بچه‌ها هستند خسته شده‌ام. از طرف کارگردانان و اینکه می‌گویم، خوب، اجازه دهید اکنون توضیح بزرگی به شما بدهم. و کاراکتر به معنای واقعی کلمه در دوربین به نظر می رسد، و مثل این است که اجازه دهید همه چیزهایی را که قبلا دیده اید توضیح دهم. من متوجه نمی شوم که چگونه این اتفاق می افتد؟ 

من انواع فیلم‌هایی را می‌سازم که می‌سازم چون از اینکه با من مثل یک بچه رفتار می‌شود خسته شده‌ام.»

یا مانند فلاش بک، مثل خوب، حالا ما این لحظه و فلاش بک فلاش بک را خواهیم داشت، زیرا آنها فکر می کنند که ما خنگ هستیم و باید دست هایمان را در طول فیلم نگه داریم. از این کار خسته شدم و بنابراین من این فیلم را ساختم و فکر می‌کنم همه فیلم‌هایم به نوعی این‌گونه هستند، جایی که من اطلاعات را به دست می‌آورم، و از مخاطب انتظار دارم قطعات را به هم متصل کنند، زیرا قطعات همه وجود دارند. مثل اینکه همه چیز آنجاست فقط باید قطعات را پیدا کنند و قطعات را به هم وصل کنند. و من فکر می کنم که داشتن این چالش سرگرم کننده است.

زندگی مثل این فیلم اتفاق می افتد. مثل جایی که باید بفهمی، درسته؟ شما یک روز به دفتر می روید و همه به شما نگاه می کنند. همشون به مثل بری و بری خیره شده‌اند، همان کاری که من در آن مهمانی جمعه انجام دادم؟ همانطور که گفتم، شما باید آن را کشف کنید. چون هیچ کس شما را به عقب نمی اندازد.

لیسانس: من این توضیح آن را دوست دارم. من کاملاً با شما موافقم، این یکی از کمترین چیزهای مورد علاقه من در مورد فیلمسازی مدرن، به ویژه فیلمسازی آمریکایی این است که تقریباً برای کودکان طراحی شده است. قدردانی می‌کنم، همانطور که اشاره کردید، جنبه‌های علمی تخیلی، ترسناک، درام وجود دارد، شما واقعا نمی‌توانید آن را به یک چیز مرتبط کنید. اما آیا تا به حال به این دلیل برای یافتن مخاطب یا بازاریابی فیلم هایتان با مشکل مواجه شده اید؟

متی دو: منظورم این است که فکر نمی‌کنم فیلم‌هایم به‌شدت قابل فروش باشند، بنابراین هرگز به این موضوع فکر نکردم. اینها سوالاتی برای فیلمسازانی مثل من است که پاسخ دادن به آنها دشوار است، زیرا من فیلمی برای جمعیت شناسی نمی سازم. می دانم که افرادی برای فیلم من آنجا هستند. و من می دانم که افرادی هستند که به چیزی منحصر به فرد و شخصی و چیزی صمیمی نیاز دارند و می خواهند، چیزی که به راحتی در یک جعبه قرار داده نمی شود. و این مخاطبان من هستند. نمی توانم بگویم که این بازار من است. از آنجا که ما احتمالا موجودات کمیاب هستیم که برای حفظ موفقیت های بزرگ مارول در باکس آفیس کافی نیستیم. اما چرا این کافی نیست؟ 

در تجارت فیلم، مردم همیشه به فیلم‌ها یارانه می‌دهند، جمعیت پاپ کورن را خشنود می‌کنید و سپس، در کنار، این نوع فیلم را می‌سازید که بسیار شخصی است که مردم به دنبال آن هستند و مردم آرزو می‌کنند و افرادی که از کرایه عمومی ممکن است بخواهید خسته شده اند. اما اشکالی ندارد، اگر این موفقیت بزرگ نباشد، زیرا فیلم انفجاری شما موفقیت آمیز بود و به اندازه کافی پول برای شرکت شما به دست آورد که بتواند از فیلم هایی مانند این حمایت مالی کند. این اعتقاد من است. اما من فکر می‌کنم که علامت دلار سرمایه بزرگ آنقدر در ذهن همه وجود دارد که فراموش کرده‌اند که می‌توانند چنین تجارتی نیز انجام دهند.

لیسانس: من کاملا با شما موافقم. خب بریم سراغ سوال اولم. *خنده*

متی دو: هنوز به سوال اول هم نرسیدیم! 

لیسانس: بنابراین متوجه شدم که موضوعات مشابه زیادی در فیلم های شما وجود دارد، مانند مراقبت از یکی از بستگان بیمار. آیا این بر اساس تجربه شخصی شماست؟

متی دو: خوب، من از مادرم زمانی که سرطان داشت و بیمار لاعلاج بود مراقبت می کردم. و من 24 ساعته در کنارش بودم. و من او را در حالی که مرده بود نگه داشتم. بنابراین تأثیری که بر روی انسان می‌گذارد در بقیه زندگی‌شان موج می‌زند. و بنابراین همه فیلم‌های من شخصیت‌هایی را نشان می‌دهند که دارای نقص هستند و باید با آسیب‌های انسانی و اجتناب‌ناپذیری انسان و پیامدهای انسانی سر و کار داشته باشند. زیرا، بله، بسیار شخصی است. و زمانی که چنین مرگی برای شما رقم خورده است، زمانی که شاهد آن بوده اید، و زمانی که احساس می کنید گرما از یک انسان بیرون می زند. این چیزی است که هرگز فراموش نمی کنید.

لیسانس: متاسفم که شما چنین تجربه ای را داشته اید، اما خوشحالم که آن را در فیلم هایتان بررسی می کنید و فکر می کنم که این تجربه تاثیرگذار است.

متی دو: فکر می‌کنم یکی از موضوعاتی که شاید شما آن را بررسی نکرده‌اید، در همه فیلم‌های من نیز رایج است. یکی از وحشتناک ترین مضامینی که همیشه در فیلم هایم بررسی می کنم این است که وحشت، روح نیست. این عنصر ماوراء طبیعی نیست. این ایده کلیشه ای نیست که وحشت چیست. اما اتفاق وحشتناک انسان‌هایی است که شما را احاطه کرده‌اند و اتفاقاً جامعه است. و اتفاقاً انسان بودن و عدم انسانیت آنها نسبت به یکدیگر و طمع آنها و اینکه یک انسان چقدر راحت فسادپذیر است و یک انسان چقدر می تواند ظالم باشد. و این چیزی است که فکر می کنم در بسیاری از کارهای من فراگیر است.

لیسانس: آره حتما

متی دو: من قبلاً توسط ارواح صدمه ندیده ام، بری، اما توسط بسیاری از انسان ها صدمه دیده ام.

"قبلاً هرگز توسط ارواح صدمه ندیده ام، اما توسط بسیاری از انسان ها صدمه دیده ام."

لیسانس: نکته بسیار منصفانه من باید با آن موافق باشم. در مورد این موضوع، ترس در لائوس چگونه است؟

متی دو: آنچه واقعاً در مورد لائوس متناقض است این است که آنها به شدت خرافاتی هستند. اکثریت مردم به ارواح اعتقاد دارند، این یک چیز پذیرفته شده است. این یک چیز عادی است. بنابراین، اگر احساس می‌کردید ارواح می‌بینید یا برخوردی شبح‌آلود دارید، هیچ‌کس به شما نمی‌گوید که عجیب یا دیوانه یا روانی هستید. و گاهی اوقات ممکن است چیز ترسناکی نباشد. گاهی اوقات ممکن است یک حضور آرامش بخش باشد که شما حضور یک روح اجدادی یا یک روح محافظ را احساس کرده اید. 

اما در عین حال، آنها از برخوردهای ارواح و ارواح، نفرین و جادوی سیاه و جادوگری نیز وحشت دارند. ما یک جامعه ترسناک بسیار عامیانه هستیم. بسیاری از افرادی که به وحشت عامیانه فکر می کنند به آنها فکر می کنند ساحره or ترکه یا چوب کوتاه مرد، یا ارثی یا سفیدپوستان وحشت دارند، اما واقعیت این است که ما آسیایی‌ها، و ما آفریقایی‌ها و رنگین پوستان، جمعیتی ماندگارتر با عناصر ترسناک عامیانه، و با بت‌پرستی، و آنیمیسم و ​​غیبت برای قرن‌ها و قرن‌ها قبل از هر یک از این پیوریتانیسم‌های مدرن داشته‌ایم. جادوگری همیشه وجود داشته است 

و بنابراین ترس بسیار شدیدی از ناشناخته ها، یا قدرت های قدیمی تر یا معنوی وجود دارد، اما جنبه بسیار سالمی نیز در این ترس وجود دارد که در آن، زیرا آنقدر به عنوان واقعی پذیرفته شده است، که بخشی از زندگی ما نیز هست و می توانیم با آن زندگی کنیم

بنابراین اگر وحشت وجود داشته باشد، واقعی است. هر روز است. اما نوع وحشتی که من فکر می‌کنم روی صفحه نمایش می‌آورم، فقط ماوراء طبیعی نیست. این وجود روزمره زندگی است، نحوه زنده ماندن زمانی که مردم شما را فراموش کرده اند یا پشت سر گذاشته اند. چگونه می‌توانید زنده بمانید وقتی که مادی‌گرایی شما را درگیر می‌کند و می‌خواهید این انسان قدرتمند فوق‌العاده ثروتمند و ثروتمند یا تأثیرگذار یا چیز زیبا باشید. این زمانی است که ما انسان ها فاسد می شویم، و این برای من وحشت لائوس و وحشت همه جا است.

واقعیت این است که ما آسیایی‌ها، و ما آفریقایی‌ها و رنگین پوستان، جمعیتی ماندگارتر با عناصر ترسناک عامیانه، و با بت‌پرستی، و آنیمیسم و ​​غیبت برای قرن‌ها و قرن‌ها قبل از وجود هر یک از این جادوگری‌های پیوریتانی مدرن داشته‌ایم.» 

لیسانس: و در مورد موضوع وحشت و آدم های اطراف فیلم شما. من واقعاً عاشق پیچیدگی بسیاری از شخصیت ها، به خصوص نقش اصلی هستم. من تعجب می کردم که الهام شما از شخصیت ها در چه چیزی بوده است راه رفتن طولانی?

متی دو: در واقع، ما هرگز به این فکر نکرده بودیم که الهام بخش پیرمرد در چه کسی بوده است راه رفتن طولانی. او فقط یک شخصیت است که واقعاً بر اساس آن چیزی ساخته شده است که من تصور می کنم همه انسان ها حتی از خودم احساس می کنند، اما من یک قاتل سریالی نیستم، من هیچ کس یا چیزی را نکشته ام. اما بسیاری از احساسات پیچیده ای که پیرمرد از سر می گذراند، شبیه به احساساتی است که وقتی سگم را از دست دادم و مادرم را از دست دادم. شوهرم فیلمنامه نویس من است. و وقتی سگم را از دست دادیم، مطمئن هستم که او نیز احساسات پیچیده‌ای را پشت سر گذاشت، زیرا مجبور شدیم سگم را در 17 سالگی معدوم کنیم. 

من فکر می کنم خیلی انسانی است که ما با پیرمرد معاشرت کنیم و احساس پشیمانی و از دست دادن داشته باشیم. چه کسی اگر چنین ضایعه وحشتناکی در زندگی خود داشته باشد احساس نمی کند؟ چه کسی احساس نمی‌کند که بخواهد به عقب برگردد و سعی کند تغییری را اجرا کند تا آن را برای خودش بهتر کند تا دردناک‌تر شود. و این همان چیزی است که پیرمرد است، من فکر می کنم او همه ما انسان ها هستیم. همه آنها به طرز وحشتناکی نقص دارند، همه شخصیت ها راه رفتن طولانی. و من فکر می کنم که شاید من کمی بدبین هستم، اما بیشتر انسان ها ناقص هستند. من فکر می‌کنم همه انسان‌ها از این نظر که ما انتخاب‌های بدی انجام می‌دهیم، بسیار ناقص هستند. 

اگر کارهای دیگر من را دیده اید عزیزترین خواهر، همه چیز درباره نزول مارپیچی انتخاب های بد و انتخاب های بد است که روی هم جمع می شوند تا زمانی که به این نقطه بی بازگشت برسید. البته من در همه فیلم هایم این را به افراط می گیرم، اما به نوعی دوست دارم در کارم مردم را به سمت لبه ها سوق دهم. و من دوست دارم سناریویی را به آنها نشان دهم که اگر این تصمیمات ترکیب شده بودند و شما مجبور می شوید از آن خطی که بارها دوباره ترسیم شده است عبور کنید، چه اتفاقی می تواند بیفتد و چقدر می تواند بد شود؟ و چقدر می تواند بدتر شود؟ 

بنابراین نمی‌توانم بگویم که یک الهام از شخصیت وجود داشته است، اما فکر می‌کنم که سعی می‌کنم احساسات خودم و همچنین آنچه را که فکر می‌کنم احساس انسانی است در او جمع کنم. و به همین دلیل است که واقعاً دوست داشتن او آسان است، حتی اگر وقتی او تبدیل به یک قاتل زنجیره ای تاریک و فوق العاده وحشتناک می شود که در حدود 20 یا 30 سال کشته شده است، همه شما مانند خدای من، نه، او اکنون یک هیولا است. . آیا ما او را دوست نداریم؟ تو اون مرد نیستی و او می گوید، من مرد بدی نیستم. اما واقعیت این است که وقتی فیلم باز می شود، او در حال حاضر XNUMX زن را کشته است. مثلاً، این مردی است که ما با او همدردی می کنیم، این شخصیتی است که ما دوستش داریم. و من فکر می‌کنم این چیزی است که می‌خواهم مردم نیز به آن فکر کنند، فقط به این دلیل است که می‌توانیم خودمان را در او تداعی کنیم. آیا این او را به یک فرد خوب تبدیل می کند؟

لیسانس: من یک سوال در مورد پایان فیلم دارم. از آنجایی که به نظر من بسیار تاریک است. اما در عین حال، لزوماً به یک نت تاریک ختم نمی شود. پایان فیلم خود را چگونه می بینید؟ آیا آن را به طرز ناامیدکننده ای تاریک می بینید؟

متی دو: فکر کنم خیلی تاریکه اصلا امیدوار نیست واقعاً، پایان به طرز مضحکی تاریک است. یکی از اولین کلماتی که از اولین نمایشی که در ونیز داشتیم، از یکی از اعضای خدمه ام شنیدم این بود که واقعا تلخ و شیرین بود. و این درست است. این یک پایان تلخ و شیرین است، واقعاً زرق و برق دار است، صحنه فوق العاده با طلوع خورشید، جاده ای که همه ما با آن آشنا هستیم، دو شخصیتی که ما نیز آنها را می شناسیم و دوست داریم. و دیدار دوباره ای که دو نفر دارند، خیلی خوشحال به نظر می رسد و آنها از دیدن یکدیگر خوشحال هستند، می توانید ببینید که آنها از با هم بودن بسیار خوشحال هستند، اما در دام افتاده اند. 

هیچکدام از آنها نتوانسته اند ادامه دهند. هیچ کس در بقیه جهان نمی داند بدن آنها کجاست. بنابراین هیچ کس نمی تواند آنها را برای انجام مراسم تشییع جنازه درست کند تا به آنها اجازه دهد طبق اعتقاد لائوس حرکت کنند. و بنابراین آنها در چنین فضایی گیر کرده اند، در این برزخ، در این برزخ، اما حداقل به هم چسبیده اند، حداقل، آنها با نسخه ای از خودشان هستند که بیش از همه دوست دارند. و می توانند در این حالت مثبت مانند همراهان ابدی باشند. 

اما واقعیت این است که او هرگز نتوانست ادامه دهد. این هدف اصلی او بود و آرزوی اصلی او برای شروع این بود که بتواند ادامه دهد و دوباره متولد شود، زیرا ما در لائوس بودایی هستیم، و این چیزی است که اگر بمیری، دوباره متولد می‌شوی تا به نیروانا برسید. اما این اتفاق نمی افتد. برای پسر کوچک هم این اتفاق نمی افتد. و او مستقیماً به عنوان نسخه قدیمی‌تر خود به او می‌گوید، نمی‌دانم کجا می‌روی، و او هر دوی آنها را دوست دارد. او او را دوست دارد، اما تا آن زمان، او به نوعی af ** k نمی‌دانی؟ و به روش خودش، مثل این است که من باید با آنچه باقی مانده است، حرکت کنم. و این یک پایان فوق العاده غم انگیز و تاریک است. این اصلا امیدوار کننده نیست، اما حداقل آنها در ابدیت با هم گیر کرده اند.

لیسانس: من این توضیحات شما را دوست دارم. آره خیلی تاریکه بنابراین من آن را دوست دارم.

متی دو: این بسیار فریبنده است زیرا وقتی برای اولین بار لبخند او را می بینید، او از دیدن او هیجان زده می شود و او بسیار هیجان زده است. دستش را بلند می کند. زیرنویس نکردیم اما او اساساً می گوید: «هی! دختر!» او فریاد می زند "هی خانم." و سپس پرتقال اضافی را برای او برمی دارد. و خورشید فقط زرق و برق دار است. و او به سمت او می دود و او به سمت او می رود و شما احساس خوشحالی می کنید. اما ناگهان متوجه می شوید که چه اتفاقی افتاده است. و تو اینطوری رفیق که بد است.

لیسانس: جنبه های آینده پژوهی را در فیلم بر چه پایه ای قرار دادید؟ این نوع آینده را از کجا آوردی؟ یا چرا حتی آن را در آینده تنظیم کردید؟

متی دو: تنظیم آن در آینده برای من آسان تر از تنظیم آن در گذشته است. بنابراین اگر بخواهم پیرمرد را اکنون در روزگار کنونی قرار دهم. و بعد قرار بود به 50 سال قبل برگردم، سپس باید با لباس‌ها سر و کار داشته باشم، بودجه به طرز مضحکی بالا می‌رود، سپس باید اساساً با به تصویر کشیدن یک قطعه دوره‌ای سر و کار داشته باشم. چون در لائوس 50 سال پیش، فیلم دوره ای بود. منظورم این است که حتی در ایالات 50 سال پیش یک فیلم دورهمی است، درست است؟ مثل اینکه ماشین ها با هم فرق دارند. همه چیز متفاوت است بنابراین محدودیت های بودجه کمک زیادی کرد. 

اما همچنین قرار دادن آن در آینده تفسیر بزرگی بود در مورد اینکه جهان چقدر کم حرکت می کند و واقعاً چقدر راکد است، به خصوص در کشوری مانند کشور من. من در یک کشور در حال توسعه زندگی می کنم، مردم به آن کشور جهان سوم می گویند. و همه این فرضیات وجود دارد که مردم در مورد کشورهای جهان سوم مطرح می کنند، اینکه ما چیزی نداریم که مانند گدا هستیم، و اینکه ما مردمی بی دندان، فقیر و قهوه ای هستیم که قبلا هرگز با فناوری روبرو نشده ایم، اما این مبتنی بر واقعیت است. مثل همین الان، می توانید بیایید اینجا و بله، هنوز جاده های خاکی وجود دارد، بله، هنوز روستاهایی هستند که شبیه خانه پیرمرد هستند. و بازار همچنان به این شکل است. اما در همان زمان می توانید از یک خانم بازاری سبزی بخرید و از شما کد QR را می خواهند. و از شما می خواهند که آن را با گوشی خود اسکن کنید. شما می دانید منظورم چیست؟ و اکنون با Venmo در ایالات متحده رایج است، درست است؟

اما یک دوره ای وجود داشت که مانند گردشگران غربی به اینجا می آمدند و ما پیشرفت هایی در آسیا داشتیم که آنقدر فراتر از پیشرفت های دنیای غرب بود که نمی توانستند آن را درک کنند. و نمی‌توانستند آن را بپذیرند، زیرا آنها نیز در بازاری تازه، با جاده‌ای خاکی، در محاصره افرادی با لباس‌های سنتی بودند که به زبانی غیر انگلیسی صحبت می‌کردند. و مثل این بود که آنها این بلوک ذهنی در مورد نه، نه، نه، اینها پیشرفت نیستند، آنها هنوز هم افراد قهوه ای فقیر هستند، درست است؟ 

و بنابراین فکر کردم که قرار دادن چیزی در سناریوی آینده پژوهی آسیایی و همچنین نشان دادن این موضوع به مردم که ممکن است طی 50 تا 60 سال آینده به همان اندازه پیشرفت ها و پیشرفت های تکنولوژیکی داشته باشیم، بسیار سرگرم کننده خواهد بود، شرایط انسانی همچنان وجود خواهد داشت. این یکی از چیزهایی است که من واقعاً در مورد فیلم های علمی تخیلی از آن متنفرم این است که، بله، ما ماشین های پرنده را گرفتیم. ما بیلبوردهای هولوگرافیک را مانند داخل دریافت کردیم بلید رانر. همه چیز شهری است، مردم روستایی کجا رفتند؟ مشکلات انسانی همچنان مشکلات انسانی است، حتی اگر یک ماشین پرنده داشته باشید، چه کسی صورت حساب آن ماشین پرنده را پرداخت می کند؟

لیسانس: من احساس می‌کنم فرض این است که خارج از شهرها، همه چیز توسط محیط شخصی تخریب می‌شود، اما من این را تلقین می‌کنم.

متی دو: پس مثل این است مکس دیوانه خارج وجود دارد. در کلان شهر شما خوب هستید. اما غذا باید از جایی بیاید. و من به شما تضمین می کنم که این شهر نیست.