مصاحبه با ناظر جلوه های بصری Weta برنده جایزه دن لمون

 

رایان تی کیسیک: هی دن! چطور هستید؟

دن لمون: من خوبم تو چطوری؟

PSTN: من خیلی خوب هستم، از تماس من متشکرم. آیا می توانید به من بگویید که پیشینه شما قبل از اینکه با جلوه های دیجیتال درگیر شوید چه بود؟

D.L.: من قبلاً دانشجو بودم و با عشق به فیلم‌ها به‌ویژه فیلم‌های علمی تخیلی، افکت‌های اکشن بزرگ شدم. فیلم از همه نوع. وقتی بچه بودم زیاد فرصت سینما رفتن نداشتم، خانواده ام پول زیادی نداشتند. تابستان برنامه داشتند و شما می توانید بروید و یک کتاب بلیط سینما بخرید، فکر می کنم اساساً راهی برای مشغول نگه داشتن بچه ها بود. من به همراه چند نفر از بچه های محله به تئاتر می رفتیم و انواع و اقسام اکران های مختلف وجود داشت، برخی بهتر از بقیه. هر چند وقت یکبار می گرفتی Goonies در، یا ET، برخی از آن فیلم های کلاسیک شاخص دهه 80. ایندیانا جونز فیلم دیگری بود و آن فیلم برای من یک فیلم بحث برانگیز بود، زیرا والدینم نمی خواستند آن را ببینم، اما ما به هر حال دزدی کردیم و آن را دیدیم [می خندد].

PSTN: این عالیه! من عاشق شنیدن چنین داستان هایی هستم. [می خندد]

D.L.: وقتی فیلمی را دیدیم واقعاً چیز خاصی بود. وقتی وارد دبیرستان شدم، دوستی داشتم که همین احساس را داشت. آخر هفته‌ها وقت خود را صرف ساختن فیلم‌های کوتاه کوتاه با دوربین فیلمبرداری 8 میلی‌متری خود می‌کردیم. دوست من یک میز کوچک میکس صدا داشت که ما از آن استفاده می‌کردیم، و او به سمت انیماتور رفت، او واقعا هنرمند با استعدادی بود. او سال‌ها و سال‌ها انیماتور و هنرمند استوری‌برد در سیمپسون‌ها بود، و من اینجا در نیوزیلند هستم و جلوه‌های بصری می‌سازم.

PSTN: آیا تا به حال فیلمی وجود داشته که با شما "صحبت" کرده باشد و با خود بگویید "این کاری است که من می خواهم انجام دهم؟"

D.L.: من دیوانه شده بودم جنگ ستارگان درست مثل همه پسرهای هم سن من وقتی خیلی جوان بودم امپراطوری بیرون آمد. دیده بودم امپراطوری و نسخه اصلی در VHS در مهمانی های خواب. می توانم به یاد بیاورم چه زمانی جدی بیرون آمد. برای یک سال منتهی به انتشار که همه دوستان من هستند و من می توانستم در مورد آن صحبت کنیم، بازگشت جدی و زمانی که برای اولین بار منتشر شد بسیار هیجان زده بودیم. این جالب ترین چیز بود. هیچ ناامیدی وجود نداشت که من اصلاً ناامید نشدم، از هر دقیقه آن لذت می بردم، این یک اتفاق بزرگ بود. کمی بزرگتر شدم و در دبیرستان بودم، دو فیلم تاثیر بسزایی داشتند. یکی بود ترمیناتور 2; من قبلاً یکی از طرفداران بزرگ استن وینستون بودم. چه زمانی ترمیناتور 2 ظاهر شد که بازی از نظر تلفیق جلوه های کاربردی و این جلوه های دیجیتال جدید در حال تغییر بود. این فقط تصویری بود که ایجاد شد. سال بعد بود پارک ژوراسیک، و این فیلمی برای من بود که باعث شد بگویم "این کاری است که می خواهم انجام دهم." تنها کاری که می خواستم انجام دهم این بود که موجوداتی بسازم.

PSTN: یادم می آید که دیدم پارک ژوراسیک برای اولین بار، من دوازده یا سیزده ساله بودم، و دیدن اولین دایناسور روی صفحه بسیار شگفت انگیز بود، و قطعا یک تغییر دهنده بازی بود.

D.L.: بله، [به طرز هیجان انگیزی] و با موسیقی جان ویلیامز، فیلم باز می شود و شما را به این منطقه چمنزار می اندازند، و سپس یک افشای غول پیکر وجود دارد، و برونتوسوروس ها هستند و آنها فقط آنجا هستند، و به نظر نمی رسد. مثل استاپ موشن شما اکنون به فیلم نگاه می‌کنید و می‌توانید چند کار را ببینید که با فناوری پیشرفته به‌طور متفاوتی انجام می‌دهید، اما من هنوز فکر می‌کنم بسیاری از آن‌ها بسیار خوب است.

PSTN: موافقم و همینطور ترمیناتور 2 این یک قطعه جاودانه است و من فکر می کنم که به همان خوبی باقی می ماند.

D.L.: من فکر می کنم که در لبه های خشن مقداری جذابیت وجود دارد، من عاشق آن هستم از Ghostbusters و روشی که می توانید یک داستان را با استفاده از ابزارهایی که در دسترس داشتند تا زمانی که اجرای در آن چارچوب مناسب باشد، کنار هم قرار دهید. یک مقدار ناباوری وجود دارد که شما به هر حال وارد یک تئاتر می شوید، در یک اتاق تاریک با یکسری افراد دیگر می نشینید که وانمود می کنند زندگی واقعی است، حتی اگر تئاتر باشد، دکورها واقعی نیستند و زمان فشرده شده است. فقط چیزهای زیادی وجود دارد که شما آنها را قبول دارید. من فکر می‌کنم که با افکت‌ها، نوار همچنان بالاتر و بالاتر می‌رود، کمتر چیزی وجود دارد که مخاطب باید با ذهن خود پر کند. از برخی جهات، یک داستان گوی واقعاً خوب از ذهن مخاطب برای پر کردن جای خالی استفاده می کند. چند بار تا به حال یک فیلم هیولا را تماشا کرده اید و کاملاً گیر افتاده اید و سپس وقتی هیولا فاش می شود کاملاً ناامید کننده است؟ چیزی در ذهن شما اتفاق می افتد که از برخی جهات بسیار غنی تر و خاطره انگیزتر از ترسیم صریح کل تصویر است و من فکر می کنم این ویژگی های یک داستان نویس فوق العاده این است که این شکاف ها را رها کند و مخاطب را وادار کند که سؤالات خوبی بپرسد و آنها را پر کند. خود جای خالی

PSTN: قطعا. حق با شماست؛ داستان سرایی حول محور این است که به کسی که فیلم را تماشا می کند اجازه می دهد تا هیولا را در ذهن خود بسازد، و بله من قبلاً ناامید شده بودم [می خندد]. برای سیاره میمون ها آیا می توانید روند گرفتن بازی یک بازیگر و سپس جایگزین کردن او با یک میمون را توضیح دهید؟

 

 

D.L.: بله، این ایده از بسیاری جهات شبیه به یک موجود مصنوعی سنتی است. شما از یک بازیگر برای هدایت یک شخصیت استفاده می کنید و فقط ظاهر یک بازیگر را تغییر می دهید. این یکی از کارهایی است که ما در هنگام ساختن قصد انجام آن را داریم سیاره ی میمون; این یک سنت بود که ما واقعاً می خواستیم با نسخه اصلی 1968 آن را گرامی بداریم سیاره ی میمون. جان چمبرز، او حتی قبل از اینکه جایزه اسکار برای گریم وجود داشته باشد، جایزه ای برای گریم گرفت، آنها یک دسته بندی خاص را فقط برای کار او در آن فیلم اختراع کردند. حدود سیزده سال بعد بود که آنها به طور رسمی یک دسته آرایش ایجاد کردند، بنابراین این بسیار قابل توجه است. با این تصور که بازیگری مثل رادی مک‌دوال را می‌گیرید، او را روی صندلی می‌گذارید و پروتز و لوازم خانگی و آرایش گسترده انجام می‌دهید، و ناگهان به این موجودی تبدیل می‌شوند که هیچ شباهتی به رادی مک‌دوال ندارد. این ظاهر خاص خود را دارد که مخاطب به طور متفاوتی نسبت به آن واکنش نشان می دهد که اگر یک بازیگر انسانی باشد. هر چه او بیشتر شبیه یک میمون به نظر می رسد، واکنش مخاطبان بیشتر است. ما قطعاً می خواهیم به آن سنت احترام بگذاریم. یکی از چالش‌ها، زمانی که قصد ساختن اولین فیلم Rise it را داشتیم، قرار بود داستانی باشد که قصد داشت داستانی را بیان کند که این میمون‌های بسیار باهوش از کجا آمده‌اند. در ابتدای فیلم، آنها باید از میمون هایی که در یک مستند یا باغ وحش می بینید غیرقابل تشخیص ظاهر می شدند. متأسفانه با انسان‌هایی که در مجموعه‌ای هستند، حتی با بهترین آرایش، سخت است که آنها را 100% واقعی نشان دهیم. نسبت بدن شامپانزه ها و انسان ها بسیار متفاوت است. دست‌های شامپانزه‌ها بسیار بلندتر، و پاهای آن‌ها بسیار کوتاه‌تر، و نحوه اتصال سر به تنه و فقط قدرت بدنی و تناسب بقیه بدن بسیار متفاوت است که فکر می‌کردیم می‌توانیم آن‌ها را بسازیم. با خلق شخصیت ها به صورت دیجیتالی بسیار واقعی تر. ما هنوز می‌خواستیم بازیگران آن شخصیت‌ها را هدایت کنند، و این چیزی بود که در گذشته با اندی سرکیس در خلق گلوم موفقیت‌های زیادی به دست آوردیم. او چیزهای زیادی به آن نقش آورد. اگر او فقط صدا را در یک غرفه انجام می داد، چیز کاملاً متفاوتی بود. حضور یک بازیگر در صحنه، کار با بازیگران دیگر برای اصلاح صحنه، کار با کارگردان برای اصلاح اجراها، وقتی می‌توانید همه را در اتاق به طور همزمان با هم بازی کنند، کار بهتری انجام می‌دهند.

از طریق ارباب حلقه ها, کینگ کنگو خصوصاً آواتار ما از این فناوری به نام motion capture استفاده کردیم و سپس آن را به جایی گسترش دادیم که آن را پرفورمنس می‌نامیم، یعنی ضبط هر کاری که یک بازیگر با بدن خود انجام می‌دهد و با صورت خود انجام می‌دهد و سپس آن ضبط را گرفته و به کار می‌برد. به یک شخصیت دیجیتالی معمولاً در یک مکان اختصاصی اتفاق می افتد، اساساً مانند یک صحنه صدا، شما تجهیزات زیادی دارید، بانک های رایانه، شصت دوربین یا بیشتر دارید – دوربین های مخصوص ضبط حرکت که فقط نور مادون قرمز نامرئی را می بینند. شما بازیگران را طوری تنظیم می‌کنید که نقطه‌های کوچکی داشته باشند، آن‌ها نقطه‌های بازتابنده هستند و آن بازتابنده‌های کوچک نورهای مادون قرمز را از دوربین‌ها به دوربین‌ها منعکس می‌کنند. دوربین‌ها نقاط سفید کوچکی را می‌بینند که در پس‌زمینه سیاه حرکت می‌کنند و همه دوربین‌ها آنچه را که در مورد تمام نقاط سفید روی پس‌زمینه سیاه می‌دانند مقایسه می‌کنند و کامپیوتر نقاط در حال حرکت در فضای سه‌بعدی را بازسازی می‌کند.

طی فرآیندی، عروسکی را می‌گیریم که ساخته‌ایم که با بخش‌های بازیگر مطابقت دارد و آن عروسک را با آن نقطه‌ها جا می‌دهیم، بنابراین اکنون یک عروسک دیجیتالی از بازیگر داریم که به همان شکلی که آن نقطه‌ها حرکت می‌کنند، حرکت می‌کند. همچنین فرآیندی به نام هدف‌گیری مجدد وجود دارد که در آن حرکت بازیگران را روی عروسک خود می‌گیریم و آن را روی عروسکی اعمال می‌کنیم که با شخصیتی که بازی می‌کنند مطابقت دارد. در مورد حرکت سزار اندی سرکیس روی عروسک و ما آن را در مورد عروسک سزار که دست‌های بلندتر و پاهای کوتاه‌تری دارد، اعمال می‌کنیم و این همان چیزی است که فرآیند هدف‌گیری مجدد انجام می‌شود.

 

 

حرکت خاصی وجود دارد که ما آن را انتخاب نمی کنیم که بخشی از فرآیند ضبط عملکرد است، مانند انیمیشن انگشت و پا، چیزهایی که باید به صورت دستی اضافه کنیم، آن را در فریم کلید قرار دهیم. ویرایش های زیادی وجود دارد که انیماتورها اغلب باید انجام دهند تا داده ها را اصلاح کنند و صددرصد درست به نظر برسند. انیمیشن صورت چیز بزرگی است، ما ابزارهایی داریم که به تجزیه و تحلیل کمک می کند. ما این نقطه‌های خنده‌دار را روی صورت این بازیگر به همراه دوربین کوچکی که به کلاه خود وصل می‌شود و نحوه حرکت آن نقطه‌ها را ضبط می‌کند، نقاشی می‌کنیم. کامپیوتر فقط می‌تواند اطلاعات زیادی در مورد معنای آن نقطه‌ها از نظر حالت چهره به ما بدهد و به آن چشم‌های آموزش‌دیده و دست‌های انیماتورهای صورت نیاز دارد که وارد شوند و آن حالت‌های خاص صورت را شماره‌گیری کنند و آن‌ها را شبیه اندی سرکیس کنند. بازی او در آن روز این یک مهارت واقعی است و این چیزی است که آن دخترها و پسرها با انجام بیشتر و بیشتر از این نوع کارها در آن بهتر و بهتر می شوند.

On سیاره میمون ها فیلم‌هایی که می‌خواستیم از صحنه اختصاصی صدا خارج شویم و آن فناوری را در لوکیشن به یک مجموعه فیلم در حال اجرا برسانیم و این یک خط لوله مهندسی و رویه‌ای کاملاً دیگر بود که در آن فرآیندی را کشف می‌کردیم که در آن باید بفهمیم که چگونه سیستمی را که معمولاً مناسب است بسازیم. در یک اتاق غول پیکر با تعداد زیادی رایانه که ممکن است چندین هفته طول بکشد تا راه اندازی شود و ما مجبور شدیم بفهمیم که چگونه آن را قابل حمل کنیم و آن را در یک مجموعه فیلم کاری در مدت 15-20 دقیقه تنظیم کنیم.

PSTN: فوق العادست. چند نفر در تیم شما حضور داشتند؟

D.L.: در یک روز بزرگ ضبط، احتمالاً حدود 30 خدمه در مجموعه داریم. من می توانم بگویم که نیم دوجین از آن ها حضور رایج جلوه های بصری ما هستند. ما متخلفان داده، عکاسان مرجع، من به عنوان ناظر جلوه‌های بصری، تهیه‌کنندگان، تعدادی از این نقش‌های سنتی را داریم.

PSTN: از اینکه امروز با من صحبت کردید بسیار متشکرم، واقعاً مایه خوشحالی بود، و امیدوارم بتوانیم در آینده دوباره این کار را انجام دهیم.

D.L.: لذت همه مال من بود

 

تعداد صفحات: 1 2 3