شما نمی توانستید شب کامل تری را برای آنچه در ساحل دریاچه میشیگان اتفاق می افتد ، ببینید. دانه های برف در تاریکی ابر غرق می شدند و تنها صداها از زوزه باد و صدای کابل های کابل در مقابل تیرک پرچم اداره پست در خیابان خالی می آمد. دریاچه میشیگان مانند یک جانور در سایه که می تواند تمام شما را ببلعد ، در خلا بزرگ فراتر از آن کمین کرده بود. در این مکان سرد شهر ارواح بود که شب را در هتل تاریخی کارستن در کونونی ، ویسکانسین می گذراندم. تصحیح - خالی از سکنه هتل تاریخی کارستن.  به هر حال این داستان است. هتل کارستن ، معروف به مسافرخانه کارستن یا مسافرخانه کونزونی ، اخیراً به حراج گذاشته شده است. این تاریخچه به سال 1912 برمی گردد ، زمانی که این ساختمان سه طبقه آجری از خاکستر یک سازه چوبی قدیمی که در آتش سوزی سوخته بود و خوشبختانه هیچ کشته ای نداشت ، برخاست. این ساختمان به نام ویلیام کارستن نامگذاری شده است که اندکی قبل از آتش سوزی مالکیت این ملک را در اختیار گرفت و مسئول احیای آن بود. این هتل در طول سالیان بسیار موفقیت آمیز و همچنین مالکیت و بازسازی های زیادی را تجربه کرده است. تاریخچه طولانی آن به بهترین وجهی توسط آن مشخص شده است وب سایت رسمی، بنابراین من ادامه خواهم داد و به دلیل حضور شما در اینجا خواهم رسید - اشباح!

بازدید کنندگان از هتل کارستن سه روحیه متفاوت را گزارش کرده اند. اولین مورد مربوط به ویلیام کارستن است ، یک فرد قوی که با افتخار به کار خود رسیدگی می کرد. او در سوئیت خود در طبقه دوم از دنیا رفت و گفته می شود که او دو اتاق را که جای آن را گرفتند ، آزار می دهد. مردم گزارش کرده اند که صدای او یا حضور یک میزبان مهربان را احساس می کنند و حتی علی رغم اینکه سیاست عدم سیگار کشیدن در هتل ، دود سیگار او را استشمام می کنند. روح دوم روحیه بیلی کارستن سوم - نوه ویلیام کارستن است. گفته می شود روح بیلی که در سنین جوانی از دنیا رفت ، در سالن ها می دوید و با کودکانی که در هتل اقامت دارند بازی می کند. سومین و فعال ترین روحیه آگاتا است ، زنی که در هتل زندگی می کرد و در آنجا به عنوان خدمتکار کار می کرد. بازدیدکنندگان گزارش دادند که چهره او را در اتاقی که در آن زندگی می کند ، اتاق 310 ایستاده ، و همچنین وی را که در سالن پرسه می زند ، هنوز در تلاش برای تمیز کردن مکان است. همچنین گفته می شود که وی زندگی سختی داشته است ، ظاهراً توسط همسایه مست در مزرعه خانواده اش مورد تجاوز قرار گرفته است ، که این باعث ایجاد انزجار قابل قبولی برای مردان شده است. روح او اکنون شناخته شده است که بازیهایی را در مورد مردان نگهدارنده یا کارگران ساختمانی بازی می کند ، و با پنهان کردن ابزار آنها یا خاموش کردن آنها هنگام استفاده از آنها شیطنت می کند. او همچنین در لابی هتل و همچنین اتاق غذاخوری مجاور دیده شده است.

بعد از ظهر یکشنبه ساکت و تاریک و سرد به آنجا رسیدم. از آنجا که ماه فوریه و خارج از فصل بود ، من انتظار دیدن افراد زیادی را نداشتم ، با این حال ، همچنین انتظار نداشتم که احساس کنم تنها روح زنده برای کیلومترها هستم. وقتی مرد جلوی میز به من گفت می خواهم در اتاق 310 بمانم ، روشن شدم - اتاق آگاتا! گفته می شود خالی از سکنه ترین اتاق در کل هتل ، و من حتی مجبور به درخواست آن نبودم! چند ساعت بعد فهمیدم که قرار است آن شب تنها مهمان باشم. بعلاوه ، در حالی که در صورت نیاز شماره ای برای تماس در دسترس است ، در میز جلو شیفت یک شب وجود ندارد. در این شب من تنها کسی خواهم بود که داخل کل ساختمان قرار دارد - آن را در بیشتر اتاقهای ارواح سپری می کنم ، نه کمتر.

وقتی از دو پله بالا می رفتم تا به طبقه سوم برسم ، به نظر می رسید که به موقع از یک درگاه عبور می کنم. پرده ها اولین فرود را تزئین کردند و یک کشیش قدیمی در یک مکان نشسته کوچک استراحت داد تا مردم از یک فنجان قهوه و چت لذت ببرند. طبقه سوم به چنین نشیمن دیگری افتخار می کرد و من می توانستم تصور کنم افرادی در اوایل دهه 1900 لباس اینجا جمع می شوند و مکالمه های زنده دارند. 

وقتی برای اولین بار وارد اتاق آگاتا شدم ، بلافاصله آن را احساس کردم. ابعاد ، دکوراسیون و نمای همگی با هم ترکیب شده اند تا بلافاصله باعث خنک شدن ستون فقرات من شوند. من اولین بار متوجه کاغذ دیواری خالص روی دیوار اصلی پشت سر تخت شدم. حتی اگر از طرح گل استفاده شده باشد ، اما کلی رنگ سبز داشت. این کاغذ دیواری همراه با نمای یک دیوار آجری در خارج از اتاق باعث می شود با وجود سقف بلندش کلاستروفوبیک باشد. مورد بعدی که متوجه شدم عروسک قدیمی روی صندلی کنار تخت نشسته بود. این باعث خزش من شد ، اما همچنین باعث هیجان من شد که فکر می کنم شاید توجه دنیوی را به خود جلب کند. تصور می کردم که با آن رو به یک جهت بخوابم ، سپس از خواب بیدار می شوم و می بینم که درست به من نگاه می کند.

همچنین در این اتاق تعدادی پرتره و نقاشی به نمایش درآمده بود. یکی از آنها بیلی کوچک ، پسر روحانی بود که در سالن ها بازی می کند. در کنار عکس او نقاشی یک دختر با عکس واقعی یک دختر در زیر آن قرار داشت. بالای تلویزیون و رو به روی تخت ترسناک ترین تصویر ، از زنی بود که لباس قدیمی پوشیده بود و حالتی جدی داشت. هویت دختر در نقاشی ، دختر در عکس و زن بالای تلویزیون در هیچ کجا مستند نبوده است که بتوانم پیدا کنم ، اما حدس من در مورد هویت زن یا همسر ویلیام کارستن است ، یا شاید خود آگاتا. در آن طرف اتاق نقاشی یک پسر بچه و یک سه چرخه بزرگ بود. این ذاتاً وحشتناک بود و با توجه به موقعیتی که داشت ، یادآور دنی از درخشان.

من شروع به انجام تحقیقات خود کردم. من یک محقق حرفه ای ماورا الطبیعه نیستم ، بنابراین ابزارهای شبانه من یک ضبط کننده صدای دیجیتال برای برخی جلسات EVP (پدیده صدای الکترونیکی) ، تلفن دوربین من ، یک دوربین دیجیتال دیگر و پنج حس خودم بود. به من اجازه داد که ضبط کننده صدا کار خود را انجام دهد در حالی که من در مجله اتاق مطالعه می کردم و گزارش بازدیدکنندگان قبلی را از آنچه که آنها فکر می کردند ممکن است از آگاتا در طول شب بازدید کرده باشند ، مطالعه کردم. توالت خودش را شستشو می دهد. در را می زند. چهره ای مه آلود در حال عبور از اتاق. چهره ای از گوشه خیره شده است. در حالی که ضبط می کردم ، س askedالاتی را مطرح می کردم ، مبهم شروع می کردم و سپس به قلمرو خاص تری می رفتم. "آیا کسی اینجا با من است؟ آگاتا ، من شنیده ام که با شما بدرفتاری کرده اند ، که وحشتناک است. آیا چیزی دارید که بخواهید بگویید؟ آیا دوست دارید در مورد هر چیزی صحبت کنید؟ آیا شما از این که مردم به اتاق شما می آیند و مدام از شما س questionsال می کنند ، مریض هستید؟ " وقتی این س questionsال ها را می پرسیدم ، صدای خ creرزیدن از راهرو شنیدم. به نظر می رسید تخته های کف می خیزند ، اما با ملایمت تر از وقتی که از کنار آنها عبور می کردم ، آرام تر بود. در را باز کردم و در آستانه ایستادم و سعی کردم منبع صدا را بفهمم. من مدام آن را منظم می شنیدم ، اما نمی توانستم تعیین کنم از کجا آمده است. هر کجا که حرکت کردم ، به نظر می رسید که از همان مکان نسبت به گوش های من می آید ، مانند پرتره ای که هر کجا بروید ، چشم های شما را دنبال می کند. من مدام آن را می شنیدم ، بنابراین آن را به صدای معمولی ساختمان گچ کردم. بعداً ، صدا متوقف شد و دیگر هرگز آن را نشنیدم. من همچنین پیدا کردم چیزی شبیه یک دستگیره قدیمی برای صندوقچه ای از نوع روی زمین است. من آن را روی میز مورد استفاده به عنوان پایه تلویزیون قرار دادم و پرسیدم آیا آگاتا می تواند به من اطلاع دهد که کجا می رود ، یا اگر می تواند لطفا آن را در جایی که متعلق است قرار دهد. هرگز تکان نخورد. من تعجب می کنم که آیا آگاتا از من س heardال پرسیده است یا خیر و به راحتی چشمهایش را چرخاند و فکر کرد ، "ساختگی در سطل آشغال است!"

ضبط کننده ام را به داخل سالن ها بیرون آوردم و سرگردان شدم. چوب های قدیمی زیر فرش با هر قدم چروک می خورد. همه اتاق های مهمان باز بود و از آنجا که من تنها بازدید کننده امشب بودم ، به هر اتاق نگاهی می انداختم و ضبط خود را داخل آن نگه می داشتم ، برای هر مورد. اتاق های دیگر بسیار متفاوت به نظر می رسیدند. بسیاری از آنها به جای موکت در اتاق 310 ، کف چوب سخت داشتند و دکوراسیون آن بسیار به روز بود. واضح بود که صاحبان هتل می خواستند اتاق آگاتا را برای حفظ روح و روان خود ، به معنای واقعی و مجاز ، تا حد ممکن مد روز نگه دارند.

عصر من با شام در یک غذاخوری گوشه پایین خیابان که تقریباً چهل و پنج دقیقه با تعطیل شدن شب فاصله داشت ، متلاشی شد. ساعت 6:15 بعد از ظهر بود ، اما ممکن است نیمه شب باشد که فعالیت اندکی در خیابان های کونونی وجود دارد. هنگامی که به هتل برگشتم ، که در برابر تاریکی دریاچه میشیگان در پشت آن ترسناک تر بود ، متصدی میز جلو از شب گذشته بود. من در واقع قفل شده بودم و مجبور شدم با استفاده از کلید اتاقم درهای ورودی را باز و دوباره قفل کنم. (من آن پسر را سرزنش نمی کنم ، زیرا به او نگفته بودم که قرار است برای مدت کوتاهی آنجا را ترک کنم.) اما این کار رسمی بود - مکان همه از من بود. خوب، شاید.

من در لابی گشتم و آثار تاریخی و عکسهایی را که روی میزها چیده شده بود بررسی کردم. من روی برخی از مبلمان قدیمی نشستم و در صورت آماده بودن یکی از روحیه ها ، دوربین را آماده کردم تا به من ملحق شود. من پیانو و باس قدیمی را که در گوشه ای نشسته بود ، دور زدم و فکر کردم که آیا کلیدها خود را فشار می دهند و یک لحن برای من پخش می کنند.

بعد از مدتی دوباره به اتاقم برگشتم و جلسه جدید EVP را شروع کردم. من در سالنهای خالی که روشن مانده بودند پرسه می زدم ، به این امید که نگاهی اجمالی به مظاهر ببینم ، یا بشنوم کسی نام مرا صدا می کند. وقتی وارد اتاقی در گوشه راهرو طبقه سوم شدم ، چیز کمی را شنیدم که غیر طبیعی به نظر می رسید. این به گوش من خورد به عنوان چیزی که بخشی از مجموعه صداهایی نبوده است که من قبلاً می شنیدم. به جرات می توانم بگویم که صدایی مانند چیزی که بی سر و صدا گفته بود درست وقتی که به درب آن اتاق نزدیک شدم. من همچنین آن را در ضبط خود گرفتم. واضح است که صدای جداگانه ای از صداهایی است که هنگام راه رفتن تولید کردم و کاملاً مشخص و برجسته بودند. این صدا نرمتر بود و بافت متفاوتی داشت. متأسفانه ، من نمی توانم بر اساس آنچه در ضبط کننده وجود دارد ، به وضوح بفهمم چه چیزی بود یا حتی صدا بود. این سریع اتفاق افتاد ، و اگر من حدس بزنم ، تقریباً به نظر می رسد کسی به سرعت می گوید "در را باز کن". با این اوصاف ، من نمی توانم احتمال اینکه مغز من بخواهد چیزی غیرقابل توصیف را درک کند ، رد کنم ، بنابراین نمی توانم ادعا کنم که این شواهد یک مورد ازاد است. من آن را ناهنجاری و چیزی می دانم که به راحتی نمی توانم توضیح دهم.

فقط چند دقیقه بعد از آن ، من از راهروی آن طرف طبقه سوم پایین رفتم. چیدمان هتل به گونه ای است که دو راهرو در هر طبقه در دو طرف راه پله قرار دارند و محل نشستن هر طبقه به هم چسبیده است. در انتهای این راهرو یک کاناپه قرار داشت ، بنابراین تصمیم گرفتم که بنشینم و چند سوال دیگر بپرسم. من در آن زمان چیزی نشنیدم ، اما با گوش دادن به ضبط ، لحظه ای ملودی ضعیفی وجود داشت که به سختی قابل شنیدن بود. به نظر می رسید که دو یا سه نت با پیانو نواخته می شود. شاید بالاخره پیانوی لابی خودش را نواخت یا نتهایی از گذشته که در دیوارهای این ساختمان قدیمی تعبیه شده بود ، برای لحظه ای کوتاه به زمان حال نفوذ کرد. به اتاقم برگشتم تا مدتی در آنجا باشم. من بیشتر مجله ها را می خواندم ، گاه گاهی به اتاق نگاه می کردم ، امیدوارم که آگاتا را تماشا کنم. من با صدای بلند اشاره کردم که اگر او بخواهد ظاهر شود ، من ممکن است در ابتدا مبهوت باشم ، اما توضیح دادم که این فقط به این دلیل است که من از هستی او کاملاً نمی فهمم. حتی اگر می خواستم تا ساعات پایانی صبح بیدار بمانم ، در ساعت 1:30 بامداد سرانجام خودم را تسلیم قدرت خواب آلودگی کردم. ضبط کننده ام را روی تلویزیون تنظیم کردم تا اگر اتفاقاتی غیر از خروپف من اتفاق می افتد ، اجازه دهد وقایع شب را ضبط کند. اعتراف می کنم ، حتی اگر به طور خاص برای دیدن یک شبح به این مکان رفتم ، این فکر که می توانم به طور بالقوه چشم هایم را باز کنم و چشم های شخصی را که نمی دانم شبانه به من نگاه می کند ببینم ، کمی مضطرب شدم. اما همه تلاش خود را برای پذیرفتن آن انجام دادم ، با این واقعیت که من بازدید کننده اینجا بودم ، نه آگاتا یا هر موجود دیگری که ممکن است در هتل اقامت داشته باشد. سرانجام بدون اینکه اتفاقی بیفتد خوابم برد و در نور روز بیدار شدم.

وقتی به ضبط شبانه گوش دادم ، چند صدای نت را شنیدم. در اوایل ، نور ضعیفی مانند صدای پا روی سطح پر شده وجود داشت. اندکی بعد ملودی ضعیف سه نت دیگری بود ، اما صدای آن متفاوت از ملودی ضبط شده قبلی بود. در دو زمان مختلف در ضبط ، که تقریباً چهار ساعت از هم جدا شده بود ، سه ضربه پشت سر هم وجود داشت که اولین ضربه از دستگاه ضبط شروع می شود ، صدای دومی نزدیک تر و صدای سوم شبیه به کنار آن است ضبط کننده همچنین در لحظه ای متفاوت صدای خز خیز ضعیف شنیده شده است ، اما به سختی می توان تشخیص داد که آیا واقعاً همان چیزی است که بوده است. یکی دیگر از حوادث یادداشت چیزی بود که به نظر می رسید در اواخر زمان ضبط درب در سالن به صدا در می آید ، اما در چنین زمانی (حدود ساعت 6:00 صبح) این اتفاق رخ داد که می تواند توسط کارکنان صبح ایجاد شده باشد ، اگرچه هیچ گونه تکه تکه ای از کف وجود نداشت برای اعلام حضور یک انسان زنده دیگر قبل یا بعد از انتقاد شنیده شد. بر اساس این ضبط ها ، در حال حاضر نمی توانم بگویم که اینها شواهدی از یک جنایت است ، بلکه ناهنجاری هایی است که هنوز نمی توانم توضیح دهم. با یک ساختمان قدیمی ، به ویژه ساختمانی که دائماً در معرض باد دریا قرار دارد ، تشخیص اینکه کدام صداها طبیعی و کدام صداها فوق طبیعی هستند ، دشوار است.

آن روز صبح ، من به عنوان تنها سرپرست اتاق غذاخوری بزرگ ، از یک صبحانه قاره ای رایگان بهره مند شدم و بدون هیچ اتفاق دیگری وسایلم را جمع کردم و اتاق را چک کردم. من می خواهم دوباره بازدید کنم و تحقیقات بیشتری انجام دهم ، شاید بیشتر در طبقه دوم تمرکز کنم یا سعی کنم یک بازی چکرز را در سالن برپا کنم و ببینم آیا بیلی می خواهد به آن بپیوندد. این فکر در ذهنم خطور کرد که شاید برای این که از آگاتا بلند شوم لازم است بیشتر مثل یک احمق رفتار کنم ، اما اگر واقعاً زندگی پس از مرگ را در این ساختمان می گذرانم ، نمی خواهم به هیچ یک از این ارواح بی احترامی کنم . گفته نمی شود که آنها روحیه های خطرناک یا تند و زننده ای هستند - آنها فقط افراد منظم و خوبی هستند ، بنابراین من نمی خواهم با آنها ظلم کنم.

اگرچه من در واقع هیچ ارواحی نمی دیدم ، اما صداهای کافی را شنیدم که مرا متحیر کند و با توجه به سابقه و شکل ظاهری ساختمان ، هیچ مشکلی برای باور کردن به این واقعیت ندارم. حتی بدون ارواح ، داشتن یک ساختمان کامل برای خودم یک تجربه منحصر به فرد و یک لذت مطلق بود. این مکان زیبا است و ارزش بررسی فضای عجیب و غریب و به سبک قدیمی را دارد ، صرف نظر از اینکه در نیمه شب خود را رو در رو با یکی از ساکنان سابق آن پیدا کنید یا نه.