در اواخر پاییز 2021، از دریافت نسخه خواننده پیشرفته آن بسیار خوشحال شدم رامسس لعنتی: سلطنت اوزیریس توسط آن رایس و کریستوفر رایس در پست. می‌خواستم فوراً شروع به خواندن کنم، اما می‌دانستم که تاریخ انتشار آن چند ماه دیگر است و من سیستمی برای بررسی کتاب‌های ناشران بزرگ/سنتی دارم. من دوست دارم آنها را درست قبل از تاریخ انتشار بخوانم تا بتوانم نظر خود را بنویسم و ​​صدایم را به فشار بزرگ در هفته های اولیه فروش اضافه کنم.

سیستم ها کار می کنند.

این بار سیستم من را شکست داد.

در 11 دسامبر 2021، با خبر فوت آن رایس از خواب بیدار شدم. من قرار نیست دروغ بگم حالم خوب نبود من معتقدم در طول عمر کتاب های بی شماری وجود دارند که چشمان شما را باز می کنند و شاید حتی زندگی شما را تغییر دهند. از طرف دیگر، من فکر می کنم برای هر یک از ما تعداد انگشت شماری از نویسندگان وجود دارد که واقعاً با آنها ارتباط برقرار می کنیم، که احساس می کنیم کتاب هایشان دقیقاً در زمان مناسب وارد زندگی ما شده اند و چیزهای غیرمنتظره ای را به ما می دهند که طرفداران مادام العمر می شویم.

در دهه 90، مانند بسیاری دیگر در نسل خود، آن رایس را کشف کردم. یادم می آید که تریلر آن را دیدم مصاحبه با خون آشامو کاملاً تحت تأثیر انحطاط و وحشت آرام آن قرار گرفته است. طبیعتاً، وقتی خواندم که این کتاب بر اساس یک کتاب بود، از کتابخانه محلی بازدید کردم و آن را به امانت گرفتم، آن را به خانه بردم و از آن لذت بردم مانند تجربه زیبایی که خلق شده بود.

من بودم. حمل و نقل شده است.

لویی و کلودیا، و بله، لستات بدنام، از صفحه بیرون پریدند. نیواورلئان زندگی می کرد و نفس می کشید. پاریس به من زنگ زد. وحشیگری عجولانه تنها با داستان سرایی درخشان با چنان توجه به جزئیات پیشی گرفت که می دانستم چیزی را می خوانم که شبیه آنچه قبلاً با آن مواجه شده بودم، نیست.

با این حال، چیزی که بیش از همه مرا جذب کرد، رابطه بین لوئیس و لستات بود. خیلی زیبا پیچیده بود، به طرز غم انگیزی رمانتیک. به عنوان یک نوجوان همجنس گرا در یک خانه بنیادگرا و مسیحی، در اوایل زندگی به من آموخته بودند که مردان قادر به دوست داشتن یکدیگر نیستند. که مسیر. مطمئناً آنها می توانستند همدیگر را هوس کنند. آنها می توانستند بدن یکدیگر را تشنه کنند، اما ارتباط در سطح روح غیرممکن بود. با این حال، در اینجا، در صفحات مصاحبه، داستان دو مرد بود که غیرقابل انکار عاشق یکدیگر بودند.

بله، آنها خون آشام بودند. بله، آن عشق گاهی سمی بود و گاهی شکننده به نظر می‌رسید، اما به هر حال عشق بود، کمتر از صدها داستان عاشقانه‌ای که در طول قرن‌ها درباره زوج‌های مستقیم گفته شده بود، واقعی یا غیرمحتمل نبود.

طبیعتاً، وقتی اولین کتاب را تمام کردم، به سراغ آن رفتم خون آشام لستات و ملکه لعنتی. من کشف کردم ساعت مسحور کننده و گریه به بهشت، داستانی غیر ماوراء طبیعی که تا به امروز رمان مورد علاقه من آن رایس باقی مانده است.

چیزی که در نهایت متوجه شدم این بود که در دنیایی که آن رایس ایجاد کرد، جنسیت و تمایلات جنسی سیال بود، عشق قدرتمند بود، و وحشت قابل انعطاف بود، که توسط خلق و خو و جو ایجاد می شد نه بدن های شکسته و اعضای بریده شده.

من به این باور رسیدم که او برای همه ما که در حاشیه جامعه زندگی می کنیم، کسانی که در حاشیه و تبعید بودند، می نویسد. به گونه ای که نه تنها احساس می کردم دیده می شوم، بلکه احساس می کردم که درک شده ام. حتی پشت در بسته کمد می‌دانستم که حداقل یک نفر در دنیاست که «من را بگیرد».

زمانی که جهان به طور کلی با کریستوفر رایس، پسر نویسنده معرفی شد، بر این موضوع تأکید بیشتری شد. او یک همجنس گرا است که استعداد داستان سرایی مادرش را به ارث برده است. با این حال، آنچه مهمتر بود، دیدن غرور و ستایش کامل آن دو برای یکدیگر بود. چیزی که بیش از همه مرا شگفت زده کرد این بود که رایس همجنس گرایی پسرش را نپذیرفت زیرا از نظر او چیزی برای پذیرش وجود نداشت.

او پسرش بود. او را دوست داشت. همین کافی بود.

اگر هرگز این دو نفر را تماشا نکرده‌اید که نشسته‌اند و درباره نوشتن و خانواده بودن صحبت می‌کنند، نمی‌توانم به اندازه کافی از شما بخواهم که به YouTube بروید و تورهای کتاب آنها را که با هم انجام داده‌اند را جستجو کنید. مکالمات به طرز خنده‌داری خنده‌دار است و محبت آنها نسبت به یکدیگر واقعی است.

البته زندگی او بدون بحث نبوده است. در اوایل دهه 2000، او اعلام کرد که دیگر قصد ندارد در مورد خون آشام ها بنویسد. او در عوض به موضوعی مذهبی‌تر روی آورد و بخش‌هایی از زندگی عیسی مسیح را رمان‌نویسی کرد. او در حال انجام یک سفر شخصی برای خودش بود و بسیاری از طرفداران کمتر سرسخت او از او فاصله گرفتند.

برای من، این فقط باعث شد که او را بیشتر دوست داشته باشم.

می بینید که من یک سفر مشابه انجام داده بودم. دنیای مذهبی که در آن بزرگ شده بودم به من پشت کرده بود و من دست و پا کرده بودم. من فهمیدم که باور داشتن چیست و احساس می کنم که خروجی آن باور از شما دریغ شده است. می دانستم که دانستن اینکه خدایی که به تو گفته شده بود تا ابد دوستت خواهد داشت، در واقع از تو برای چیزی متنفر است که نمی توانستی تغییرش دهی.

همچنین فهمیدم که چرا رایس به فاصله بین خودش و خون آشام لستات نیاز دارد. او اغلب در مصاحبه ها در مورد روابط بین شاهزاده برات و همسرش، شاعر و هنرمند، استن رایس صحبت کرده بود. برای من کاملاً منطقی بود که پس از مرگ او، او به فضا و زمان نیاز دارد.

البته، در نهایت، نویسنده به خون آشام ها بازگشت و حجم های حماسی بیشتری تولید کرد. او همچنین برای اولین بار وارد دنیای گرگینه ها و اسطوره های خیره کننده آتلانتیس شد.

سپس، همین چند سال پیش، اعلام شد که آن رایس و پسرش قرار است کتابی را با هم منتشر کنند. رامسس لعنتی: شور کلئوپاترا دست کم غیرمنتظره بود. دنباله ای بر رمان او در سال 1989، رامسس لعنتی، این دو، ادامه آن حماسه را ساختند و در اوایل قرن بیستم با استعداد F. Scott Fitzgerald و راز و تنظیمات آگاتا کریستی غوطه ور شدند.

این یکپارچه با نثر زیبا نوشته شده بود که به نوعی سبک مادر و پسر را منعکس می کرد. رامسس یکی از آثار کمتر شناخته شده رایس بود که تا آنجا که به من مربوط می شد هرگز آنطور که شایسته بود مورد توجه قرار نگرفت. سپس دوباره، مانند بسیاری از جوانان درونگرا، در دوران کودکی خود "مرحله مصری" را پشت سر گذاشته بودم که در آن هر داستان و اسطوره ای از منطقه را می بلعیدم، بنابراین شاید یک کاندیدای طبیعی برای هواداران آن بودم.

فکر می کنم که ما را به زمان حال می رساند.

از جایی که در اتاق نشیمنم نشسته ام، می توانم ببینم رامسس لعنتی: سلطنت اوزیریس توسط آن رایس و کریستوفر رایس که روی قفسه کتاب من نشسته اند.

من می خواهم آن را بخوانم.

من می خواهم آن را بررسی کنم.

اما یک جایی، در اعماق درونم، می دانم که این آخرین کتاب جدید آن رایس است که تا به حال خواهم خواند. این آخرین داستان جدید از نویسنده ای است که به شیوه خود زندگی من را روزی روزگاری نجات داده بود. این آخرین باری است که شخصیت‌های او را در موقعیت‌هایی که قبلاً هرگز نخوانده‌ام، می‌خوانم و دوست می‌دارم.

بنابراین، در حال حاضر، در قفسه کتاب باقی خواهد ماند. در حال حاضر، من آن را از دور تحسین خواهم کرد. فعلاً یک روز دیگر به خودم فرصت می دهم تا انکار کنم که آخرین است.

برای امروز، من به سادگی از اینکه این نویسنده شگفت انگیز با نثر و وقت خود به ما برکت داد، تشکر می کنم. فراتر از همه چیز، او ثابت کرد که جاودانگی دست یافتنی است و عشق جهانی است، و من برای همیشه سپاسگزار آن خواهم بود.