اخیراً از من به عنوان یک انسان حیوانی پرسیده شد که در مورد ژانر حیوانات قاتل چه احساسی دارم. ابتدا اجازه دهید "فرد حیوانی" را توضیح دهم. من هم مثل خیلی‌ها، همیشه قلب مهربانی با حیوانات داشتم، اما در سال 2003، فیلمی دیدم که نگاه من به روابط انسان و حیوان را کاملاً تغییر داد. فیلم، ملت فست فود، بخشی از ژانری نیست که من در اینجا در مورد آن صحبت خواهم کرد، اما شروع کننده احساساتی است که منجر به این مقاله می شود. از آنجا تمام تلاشم را کرده‌ام که در مورد حیوانات بیاموزم، با آنها محترمانه رفتار کنم و تا حد امکان از استثمار پرهیز کنم. احساسات من نسبت به فیلم های حیوانات قاتل تغییر کرد. ناپدید نشد، فقط کمی تغییر کرد. چگونه؟ خوب، این یک رابطه پیچیده است.

در کودکی، پدربزرگم هرگز فرصتی را از دست نداد تا من را با جو باب بریگز یا فیلم مورد علاقه‌اش هریهاوزن در مقابل Monstervision بنشیند. من عادت کردم که انسان ها را به عنوان غذای دایناسورها و هر موجود عجیبی که می توان تصور کرد خیلی سریع ببینم. تصور اینکه یک هیولا تو را بخورد وحشتناک ترین چیزی بود که در کودکی به آن فکر می کردم. واقعاً چیز کابوس است. بنابراین، طبیعتاً به سمت آن گرایش پیدا کردم.

وقتی این ایده را از موجودات خارق‌العاده گرفتی و آن را روی چیزی شبیه کوسه اعمال کردی، برای من ترسناک‌تر شد. کوسه ها وجود دارند تمساح وجود دارد. شما نمی توانید با آنها استدلال کنید. آنها حتی این کار را به دلیل شرارت یا نفرت عمیق تر از نژاد بشر انجام نمی دهند. آنها فقط گرسنه هستند و طبیعت می تواند یک چیز بی رحم باشد. این حیوانات در همه جا زندگی می کنند، دریا، باتلاق، کوه. این ایده که می‌توانید در تعطیلات باشید و خود را در حلقه‌های آناکوندا یا در پنجه‌های گریزلی بیابید، ایده‌ای است که از ابتدا انسان‌ها را وحشت زده نگه داشته است.

جالب است ببینید که چگونه داستان نویسان این حیوانات را به هیولا تبدیل می کنند و چگونه می توانند احساسات شما را در مورد کار آنها آگاه کنند. من فکر می کنم رابطه شما با حیوانات و اعتقادات شما در مورد رفتار با حیوانات قطعاً بر احساسات شما در این مورد تأثیر می گذارد، اما همچنین معتقدم که هر دو افراط می توانند در کنار هم وجود داشته باشند. در مقطعی از زندگی، من بیشتر از وضعیت اسفناک حیوانات آگاه شدم، به جایی می‌رسی که وقتی بعضی از این فیلم‌ها را می‌بینی و بیشتر به دنبال آن‌ها می‌شوی تا شخصیت‌های انسانی.

متوجه شدم داستان های خاصی وجود دارد که در آن حیوانات بدون دلیلی جز حیوان بودن به نظر می رسیدند. مواقع دیگر تغییراتی در موجود برای دادن وضعیت "هیولا" به آن وجود دارد. تمساح یک جهش یافته یا یک یادگار ماقبل تاریخ است که در زمان گم شده است. کوسه ها واقعا بزرگ هستند یا مغز آنها آزمایش شده است. گاهی اوقات به اندازه تغییر رنگ نهنگ به سفید تنبل است. «نگاه کن! این با بقیه فرق دارد، این یک هیولا است!» همیشه همراه با این ویژگی های کیف گرفتن، پرخاشگری فوق العاده است. میل، نیاز، نابود کردن هر انسانی در مسیرش. ولی این به همین دلیل است که وقتی کوسه بر اقیانوس باز می بارد، می توانید با رئیس برودی تشویق کنید.

برخی از انتخاب ها کمی منطقی تر از بقیه هستند. کوسه‌ها، تمساح‌ها، شیرها و خرس‌ها همگی به مرگ انسان‌ها معروف هستند. تصادف یا نه، هر چقدر هم که نادر باشد، اتفاق می افتد. اما فیلم هایی در مورد خرگوش های قاتل، قورباغه ها، نهنگ ها وجود دارد. فرقی نمی کند دندان داشته باشند یا نداشته باشند. قصه گوها راهی فکر خواهند کرد تا شما را بخورند.

نهنگ در پینوکیو Monstro نام دارد. آنها به معنای واقعی کلمه آن را "هیولا" نامیدند. نامحسوس. غول دریا با دندان های مرگبار و چشمان وحشتناکی بود که همه چیز را بدون هیچ پشیمانی می بلعید. هرگز مرگ تایید شده ای توسط یک نهنگ در طبیعت وجود نداشته است. چهار نفر از نهنگ ها در اسارت مرده اند، سه نفر از آن ها از یک نهنگ بودند! هوم، شاید ایده خوبی برای اسیر نگه داشتن نهنگ ها نباشد. با این وجود، پینوکیو به ما نشان می دهد که نهنگ های اسپرم در کودکی چقدر وحشتناک هستند. ترس به ما القا شده است. به نظر می رسد که یک نهنگ نطفه ای انتخاب عجیبی برای تبدیل شدن به یک شرور باشد و پینوکیو حتی اولین نفری نبود که این کار را انجام داد. موبی دیک در سال 1851 نوشته شد. ما وقت نداریم تمام معانی پشت داستان را بررسی کنیم، اما در ظاهر، داستان مردی است که از فکر کشتن یک نهنگ دیوانه می شود.

با موبی دیک به عنوان یک هیولای کابوس از آنسو رفتار می شود اما ... او فقط یک نهنگ است. آخاب برای انتقام از دست دادن پایش به حیوان بزرگ بیرون آمده است، اما پای او در حالی گرفته شد he سعی می‌کرد موبی دیک را به خاطر حرف‌هایش بکشد. این دقیقاً همان چیزی است که من در مورد آن صحبت می کنم. بارها و بارها به ما نشان داده شده است که این حیوانات چقدر می توانند وحشتناک و خطرناک باشند، اما نادیده می گیریم که اغلب انسان ها متجاوز هستند. موبی دیک بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده است، اما اسکس، کشتی در داستان واقعی، توسط یک نهنگ در حال شکار غرق شد. حیوانی که از جان خود می ترسد. نهنگ‌های اسپرم در حال نابودی بودند و فقط یکی از آنها به مقابله پرداخت. نهنگ در اینجا مقصر نیست.

شاید به عنوان یک دوستدار حیوانات ناخودآگاه می خواهم که حیوان بدون توجه به سناریو برنده شود. خیلی وقت ها انسان ها به هر حال احمق هستند. اما آرواره ها چطور؟ وقتی برودی متوجه می‌شود که قرار نیست بمیرد، نمی‌توانی لبخندی به چهره‌ی برودی نزنی. اگرچه استیون اسپیلبرگ می خواست کوسه را در ابعاد واقعی نگه دارد، اما اساساً به عنوان یک مایکل مایرز زیر آب به تصویر کشیده می شود. به گونه ای ساقه می زند و می کشد که کوسه ها عملاً انجام نمی دهند. آنقدر بی امان و وحشتناک است که وقتی می میرد، احساس می کند بالاخره می توانید نفس بکشید. ببینید، ساعت‌ها محتوا وجود دارد که دلیل آن را توضیح می‌دهد آرواره‌ها یک فیلم کامل است و من هیچ یک از آن را رد نمی کنم. در واقع، آنقدر خوب ساخته شده است که احتمالاً منصفانه نیست که حتی در اینجا به Jaws اشاره کنم. بیایید ادامه دهیم.

من نمی گویم که کشتن یک حیوان در فیلم ها هرگز اشکالی ندارد. من نمی گویم باید قوانینی وجود داشته باشد که باید از آنها پیروی کرد. اگر قرار است مانند یک هیولا به اطراف بچرخد و نتیجه نهایی یک حیوان مرده باشد، من می توانم با آن زندگی کنم. من می توانم قلب خونریزی ام را کنار بگذارم و از یک فیلم "هیولا" لذت ببرم. اگر حیوان مورد نظر تهدیدی برای اقتصاد جزایر آمیتی است، مطمئناً کوسه را بکشید. اگر تمساح تمام مجالس عروسی را می خورد، احتمالاً باید تمساح را بکشید.

اما اگر حیوان فقط به خاطر اعمال یک انسان عمل می کند و فقط سعی می کند در زیستگاه طبیعی خود وجود داشته باشد، من به دنبال حیوان هستم. در مصرف مداوم این ژانر با چند افراط در هر دو جهت مواجه شده ام. اخیراً، چند مورد از این مثال‌های افراطی همان چیزی است که من را نسبت به این موضوع وسواس کرد.

من با تماشای تمساح لوئیس تیگز بزرگ شدم. من هنوز نقاشی هایی از زمانی که بچه جانور و قربانیانش بودم دارم. حیوان در این فیلم یک تهدید جهش یافته است. خراب کردن عروسی ها و تخریب اموال شهر. فرقی نمی کند تمساح های واقعی چگونه باشند زیرا این یکی هیولایی است در لباس تمساح. این موجود در استخرها پنهان می شود و بچه های بی خبر را می خورد. این فیلم احمقانه، سرگرم کننده و بی رحم است و حیوان آنقدر از واقعیت دور است که همیشه از من پاس می گیرد. و با وجود اینکه در نهایت آن را می کشند، مطمئن می شوند که به ما نشان می دهند یک نوزاد زنده مانده است.

به خاطر این فیلم، برای خواندن رمان شلی کاتز، تمساح، بسیار هیجان زده بودم. با وجود اینکه هیچ ارتباطی با فیلم وجود ندارد، من اشتباه کردم که آنها را شبیه به هم فرض کردم. من سه نسخه خریدم زیرا به طراحی جلد متفاوت نیاز داشتم و به تازگی نسخه ویژه مطبوعات صدپا را دریافت کرده بودم. بگذارید واضح بگویم، من از نوشته های شلی شکایتی ندارم. مهارت های بیش از مهارت های او شما را مستقیماً به روده های باتلاق منتقل می کند، و وقتی تمساح وقت خود را برای درخشیدن داشته باشد، فراموش نشدنی است. مسئله من در روایت است. این کتاب با مرگ دو شکارچی شروع می شود. بیا، نمی‌توانی انتظار داشته باشی که از این بابت احساس بدی داشته باشم، درست است؟

با پیشروی داستان، شخصیت‌های اصلی شما گروهی از ردنک‌ها هستند که قصد پیدا کردن و کشتن حیوانی با اندازه رکورد را دارند. و موفق می شوند. آیا قرار است در این مورد احساس خوبی داشته باشم؟ این موجود هرگز از راه خود برای خوردن کسی دست بر نمی دارد. در مناطق پرجمعیت بیداد نمی کند، بلکه فقط زندگی خود را در باتلاق زیبا می گذراند تا زمانی که مردان برای کشتن آن تلاش خود را انجام دهند. بعد از ۲۶۹ صفحه، وقتی حیوان مرده و شکارچی زنده است، قرار است چه احساسی داشته باشم؟ آیا هدف کتاب این است که انسان ها را می مکند؟ اگر چنین است، نکته گرفته شده است.

یا اینکه برخی از داستان نویسان از اعتماد به مخاطب برای جانبداری از حیوان به جای انسان می ترسند؟ آیا من در اقلیت هستم؟ آیا اگر انسان بمیرد و حیوان زنده بماند، بیشتر مردم احساس پشیمانی بیشتری خواهند کرد، حتی اگر انسان انبوهی از زباله باشد؟

این مرا به فیلم 1977 می رساند، نهنگ قاتل. این داستان به شخصیت اصلی خود داستانی دلسوزانه داد که کتاب شامل آن نمی‌شد، بنابراین مخاطب احساس بهتری نسبت به بی‌حوصلگی او در تمام مدت داشته است. این فیلم بیشتر رگه های نژادپرستانه او را پاک می کند اما تبعیض جنسی او را پاک نمی کند. در یک نقطه، او القا می کند که نهنگ را در تجارت جنسی تنها خواهد گذاشت. این مرد نه تنها سعی می‌کند اورکای نر را بگیرد، بلکه جفتش را آویزان می‌کند و قبل از اینکه مادر را در بسته رها کند تا آرام آرام خفه شود، او را در حال تولد یک گوساله مرده روی عرشه قایق خود تماشا می‌کند.

سپس تماشاگران در معرض تماشای اورکای نر بیچاره قرار می‌گیرند که در حالی که او مجبور به تماشای آن است، با ناراحتی و عذاب فریاد می‌زند. و قرار است با این مرد ارتباط داشته باشیم؟ مطمئناً نهنگ یک دهکده را وحشت زده می کند و چند نفر جان (یا اعضای بدن) خود را در این روند از دست می دهند، اما همه اینها به این دلیل اتفاق می افتد که او تحریک شده است! همه اینها به خاطر اقدامات کاپیتان کمپبل است. او هیولای واقعی اینجاست.

فیلم، حداقل، پایان را تغییر می‌دهد و به نهنگ اجازه می‌دهد انتقام خود را بگیرد، اما نه قبل از صحنه‌ای که در آن کاپیتان ما توضیح می‌دهد که قرار است به چشمان نهنگ نگاه کند و به او بگوید که چقدر متاسف است. اوه، کاپیتان بیچاره کمپبل.

در سال 1987 فیلم کمتر شناخته شده استرالیایی، دوران تاریک، دوران سیاه، استاندارد طلا را ارائه کرد. جان جارت در نقش یک پارکبان که وظیفه اش این بود که با یک تمساح عظیم الجثه چه کاری انجام دهد، نمایش داده می شود. نزدیکی روستای محلی به منبع آب، مردم را در خطر تبدیل شدن به یک وعده غذایی قرار می دهد. در یکی از به یاد ماندنی ترین صحنه ها، قهرمانان ما برای نجات یک کودک از وحشیگری طبیعت بسیار دیر شده اند. اما به عنوان بخشی از طبیعت دقیقاً نحوه برخورد مردم محلی با کروک است. به آن احترام می گذارند. آنها متوجه می شوند که حیوان فقط همان کاری را می کند که یک حیوان برای زنده ماندن انجام می دهد. باز هم شکارچیان شرور واقعی در این داستان هستند.

تمرکز این فیلم بر این است که حیوان را به مکانی امن و دور از خطرات شکارچیان غیرقانونی و به اندازه کافی دور از روستا قرار دهد تا هیچ کس دیگری به میان وعده تبدیل نشود.
چنین داستانی را باید اینگونه بیان کرد. من می توانم در وحشت و دسیسه دیدن بدن انسان که غذای موجودی کاملاً بی تفاوت می شود و همچنین برای بقای آن موجود ریشه کنم، غرق شوم. تعداد بیشتری از این فیلم ها باید چنین نتیجه گیری داشته باشند.

بسیاری از این نمونه‌های خاص آثار قدیمی‌تری هستند، اما هیچ کمبودی در فیلم‌های مدرن حیوانات قاتل وجود ندارد که به طور پیوسته در رگ‌های ما پمپاژ می‌شوند. خرس کوکائین هم این کار را درست انجام داد 95 دقیقه یک خرس مردم را بیرون می‌کشد، اما در پایان، شما به دنبال خرس هستید! حيوان حتي پس از اينكه شاهد پاره كردن روده ري ليوتا باشيم، عاقبت خوشي را به دست مي آورد.

در نهایت من برای هر کتاب/فیلم حیوانات قاتل اینجا هستم. من می خواهم از همه آنها لذت ببرم. من فقط می خواهم آنها در این مورد باهوش باشند. من می‌خواهم یک حیوان وحشی را ببینم و جمعیت انسانی محلی را کاملاً نابود کنم، اما نمی‌خواهم اگر (یا وقتی) حیوان در پایان بمیرد، احساس افسردگی کنم. این یک اقدام متعادل کننده است، شاید گفتن آن آسان تر از انجام آن باشد.

ممکن است برخی از خود بپرسند "چرا مهم است؟" یا گفتن، "این فقط یک فیلم است." چه بخواهیم چه نخواهیم، ​​هرچند ممکن است احمقانه به نظر برسد، برخی از مردم به فیلم‌ها اجازه می‌دهند تا نظرات واقعی خود را در مورد چیزها اعلام کنند. آنها ممکن است چیزی را اغراق آمیز یا کاملاً تخیلی بگیرند و آن را به عنوان حقیقت در نظر بگیرند. تحقیقات نشان می دهد که پس از رهاسازی آرواره ها، جمعیت کوسه ها 50 درصد کاهش یافته است. پیتر بنچلی، نویسنده کتاب آرواره‌ها، آنقدر احساس بدی نسبت به آن داشت که به یک محافظه‌کار تبدیل شد و سال‌های آخر عمرش را صرف تلاش برای جبران آن کرد. احتمالاً افرادی هستند که این را می خوانند و فکر می کنند آناکونداها مرتباً مردم را می بلعند، اما حقیقت این است که می توانید آنها را از فروشگاه حیوانات خانگی خود خریداری کنید. این موضوع را در سطح دیگری قرار می دهد. این دیگر فقط مربوط به ساخت یک فیلم سرگرم کننده نیست، اکنون ما در حال آسیب واقعی به حیات وحش هستیم. آیا وظیفه هر داستان‌نویس این است که مطمئن شود مردم می‌دانند کدام حقیقت به طور کامل ساخته شده یا ساخته شده است؟ من اینطور فکر نمی کنم.

در نهایت این بر عهده تماشاگر است که خودش تحقیق کند و شاید حرفش را نپذیرد شب کوسه سه بعدی. اما این یک عارضه جانبی بسیار واقعی است که فکر نمی کنم بسیاری از مردم به آن فکر کنند.

چالش من با شما این است که دفعه بعد که متوجه شدید در حال خواندن یا تماشای حیوانی هستید که یک روح بیچاره را ناهار می‌سازد، خود را به جای آن قرار دهید. سعی کنید ویژگی های خاصی را که داستان نویسان برای تغییر درک شما از آن استفاده می کنند، شناسایی کنید. در ابتدا به نحوه برخورد انسان با آن توجه کنید. متجاوز کیست؟ ممکن است از آن احساس متفاوتی نسبت به قهرمانان انسانی داشته باشید. یا بهتر از آن، ممکن است احساس متفاوتی نسبت به حیوانات داشته باشید.